In het Do It Yourself (DIY) project gaan tweedejaars studenten van de opleiding onderwijsassistent (Alfa college Groningen) aan de slag met het maken van een voorstelling. Het thema van de voorstelling is identiteit, geïnspireerd door de voorstelling ID van het nieuwe gezelschap ID Theatre Company.
De meest bekende werkvorm in het theater, is de werkvorm waarbij je werkt vanuit een script (net zoals Shakespeare dat vroeger deed). Echter gaan de studenten in DIY met een andere werkvorm aan de slag: het maken vanuit onderzoek. Iedere maandag houden ze zich bezig met het thema identiteit en maken vanuit daar materiaal voor hun eigen voorstelling. Dat is even wennen, maar gelukkig hoeven zij dit niet alleen te doen. Er zijn drie theatermakers ingevlogen om de studenten te begeleiden: Fiona Kelatow, Mohammed Yusuf Boss en Wensley Piqué. Aan mij als Blogger Educatie de taak om jullie de aankomende weken mee te nemen achter de schermen bij DIY!
Het is maandag 23 september 9:15 wanneer ik voor het eerst het Alfa College binnenstap. De begeleidende theatermakers wisselen elkaar wekelijks af. Het is de derde week van het project en de beurt is nu aan Wensley Piqué om met de studenten aan de slag te gaan. Wensley is van origine een fysieke speler en heeft een aantal jaar bij theatergroep DOX gespeeld. Op dit moment speelt Wensley mee in de voorstelling ID en kan hij de studenten dus goed begeleiden.
Vandaag gaat hij met de studenten werken aan de briefopdracht waar Fiona Kelatow de week ervoor mee van start is gegaan. De studenten hebben van haar de opdracht gekregen in duo’s twee brieven te schrijven. In de ene brief schrijven ze over zichzelf en in de andere brief over de partner. De brief moet ingaan op een aantal persoonlijke vragen die te maken hebben met identiteit.
“Het is best een spannende opdracht”
Wensley legt de nieuwe opdracht uit: De studenten moeten in groepjes van vijf à zes personen aan het werk met de brieven van hun duo-partner. Dat is best een spannende opdracht. Je krijgt namelijk de grote verantwoordelijkheid om -zonder dat de duopartner daarbij is- zijn of haar persoonlijke informatie met anderen te delen. Er blijken een paar studenten tegen de opdracht op te zien, maar gelukkig is Wensley geduldig en geeft ruimte aan alle vragen van de studenten. Uiteindelijk gaan alle studenten gedreven aan de slag.
Op het eerste oog vind ik dat de groep erg transparant is, waarbij ik in het begin een aantal keer de vraag hoor: “wat heeft dit project met de opleiding tot onderwijsassistent te maken?“. Als student docent theater ben ik het gewend om vanuit een onderzoek tot materiaal te komen, maar dat heb ook ik tijdens mijn studie moeten leren. Het is best wel spannend om met die werkvorm aan de slag te gaan. Je begint namelijk vanuit een thematiek en hebt nog geen idee hoe de uiteindelijke verhaallijn eruit zal komen te zien. Dat is juist ook het interessante van deze werkvorm: je leert werken vanuit het hier en nu.
“Ze zullen hun ervaringen met het project bewust dan wel onbewust meenemen”
De meeste onderwijsinstellingen werken vanuit een vaste structuur waarbij leerlingen vooral achter hun tafel werken. Ik wil niet zeggen dat ik dit een minder passende vorm van onderwijs vind, want het heeft mij ook grotendeels opgeleid tot wie ik nu ben. Ik vind het alleen wel een ‘eenzijdige’ vorm van onderwijs waarin er te weinig interactie is met het hier en nu. Daarom lijkt het DIY project mij een geschikt project voor de groep toekomstige onderwijsassistenten. Ondanks dat de meeste studenten de koppeling van dit project tot hun opleiding nog niet hebben kunnen maken, zullen zij hun ervaringen met dit project, bewust dan wel onbewust, mee het onderwijs in nemen.
De persoon die het DIY project heeft opgezet, is Anika Abbing; hoofd educatie en jongerenprogrammeur bij Jonge Harten. Zij heeft het project vanuit Jonge Harten, en met de financiële steun van Fonds 21, opgezet met als doel kunsteducatie te stimuleren binnen het MBO. Anika: “Aan kunsteducatie wordt vooral in het basis- en voortgezet onderwijs veel aandacht besteed. Het MBO is daarentegen een beetje het ondergeschoven kindje, terwijl dit juist zo’n belangrijke doelgroep is.”
“Ze lopen tegen een probleem aan: ‘Hoe moeten ze nu verder?”
Even terug naar de studenten die ondertussen in kleine groepjes aan de slag zijn gegaan met de opdracht van Wensley: “Maak vanuit de brieven een korte ‘act’.” Ik loop rond en kom uit bij een groepje van zes meiden. Ze hebben de brieven al aan elkaar voorgelezen, maar lopen nu tegen een probleem aan: Hoe moeten ze nu verder? Hoe kunnen ze met het materiaal uit de brieven verder werken op de vloer? Samen met hen ga ik op zoek naar de overeenkomsten tussen de brieven. Iedereen blijkt een bekend persoon te hebben ingevuld bij de vraag: “Met wie zou je graag een keertje willen eten?” Ze krijgen meteen een idee voor een ‘act’ en gaan aan de slag.
Twintig minuten later is het tijd om alle ‘acts’ aan elkaar te presenteren. Er komt veel verschillend materiaal voorbij, dat allemaal veel weg heeft van een ‘theater act’. Ik ben erg benieuwd naar de uitkomst van ‘mijn groepje meiden’. Ze laten een interessante scène zien, waarin een meisje haar idool ontmoet. Daarbij spelen de twee anderen de gedachten, die van het meisje en die van het idool. Wanneer ze een klap horen, worden de gedachten al improviserend uitgesproken wat een komisch effect geeft. Het valt bij het publiek in de smaak. Met de laatste ‘act‘ komen we aan bij het einde van deze inspirerende dag.
Ik ben benieuwd waar de studenten over een aantal weken staan, wanneer ik weer een kijkje achter de schermen kom nemen. Maar ik ben vooral benieuwd of deze toekomstige onderwijsassistenten dan al in staat zijn om antwoord te kunnen geven op de volgende vraag: “Wat neem jij uit dit project mee het werkveld in?”
Tot de volgende DIY blog!
Stay with the trouble