Lester Arias is op zijn vierentwintigste van Venezuela naar Nederland verhuisd. Een paar jaar later kwam zijn moeder op bezoek. Ze gaf hem het dagboek dat ze had geschreven toen hij nog niet geboren was. Ze dacht dat hij een meisje was en had de naam Ariane al klaar. Maar Ariane werd een jongen en dus Lester. In deze WHITE [ARIANE] vertelt hij verhalen van vroeger en zingt liedjes over het dagboek.
Er wordt gevraagd om in het midden van de zaal plaats te nemen. De gereserveerde stoelen moeten vrijgehouden worden. Langzaam druppelt het publiek naar binnen. Dit publiek bestaat voornamelijk uit jonge, internationale mensen maar ook een aantal oudere bezoekers weten deze voorstelling te vinden.
Op een scherm verschijnen Engels vertaalde teksten die worden voorgelezen door Lesters moeder. Deze teksten weerspiegelen het gevoel van zijn moeder. Lester heeft het dagboek van zijn moeder gekregen en leest daarin dat zijn moeder maandenlang tijdens de zwangerschap dacht dat hij een zij zou worden. En nu valt het kostuum van Lester op zijn plek. Gehuld in lange rode vrouwenlaarzen met dito hak, geel haar en een latex gezicht, waardoor hij een onverklaarbaar gender krijgt. Hij haalt verschillende kunsten uit op en naast het podium. Wanneer hij je aankijkt lijkt het net alsof hij dwars door je heen kijkt.
Alle hoofden draaien meteen zijn kant op zodra hij van het podium af komt. Hij beweegt zich richting het publiek en neemt plaats, ah daar waren die gereserveerde stoelen dus voor. Hij zoekt drie mannen uit om een dagboekfragment voor te lezen. Dit past geheel binnen het Jonge Harten thema van dit jaar, want één van de mannen voelt zich behoorlijk ongemakkelijk. Na het voorlezen van de dagboekfragmenten slaat de sfeer om. Waar er net nog een gespannen sfeer hing, zie ik bij sommige mensen nu blikken van ontroering.
De zaal heeft het niet meer als Lester heel rustig een soort slijmerig goedje uit een bakje haalt. En er bolletjes van maakt. Ze worden op een plankje gepresenteerd als zijnde zijn lichaam. De bedoeling is dat “zijn lichaam” de hele zaal door gaat en langzaam worden de bolletjes doorgegeven. De substantie voelt zacht en het ruikt sterk naar lijm. Vertwijfeld pakt de man naast mij het aan. Om er vervolgens zichtbaar hard in te knijpen. De sfeer in de zaal verandert een beetje. Waar er net nog een ontspannen sfeer hing, zitten sommige mensen er nu gespannen bij en anderen zelfs ontroerd. De bolletjes maken best wat los. Ook ik vind de wijze waarop ze door de zaal gaan best indrukwekkend, omdat iedereen ze voorzichtig doorgeeft.
Als de eindscène nadert ontdoet Lester zich op spectaculaire wijze van al zijn opsmuk, hij begint met zijn laarzen waarbij hij -uiteraard theatraal en met veel kabaal- zijn been op tafel smijt en begint zich te wassen. Mensen zijn zichtbaar geëmotioneerd, de sfeer in de zaal is intiem. Met zorgvuldige bewegingen wordt Lester weer zichzelf. Het geheel oogt heel echt en puur, het is best een grote transformatie. Lester nodig het publiek uit, bij het verlaten van de zaal, voor een knuffel, waar veel mensen dankbaar gebruik van maken.
Choose your battles