De citroenen zijn zwart geworden. De herinneringen aan zijn jeugd een donkere smurrie. Abhishek Thapars verhaal over het opgroeien in Punjab functioneert als een magisch prisma. Vanuit een persoonlijk perspectief opent zich een wereld aan complexe (inter)nationale tragiek. Binnenshuis spelen nationale dilemma’s een rol in de meest onschuldige gesprekken en binnen één generatie zijn vroegere trauma’s nog steeds voelbaar aanwezig. De voorstelling van Thapar beweegt tussen het grote en kleine, het ingewikkelde en herkenbare, het globale en lokale.
We worden als publiek meteen dichtbij gelaten. Onze aanwezigheid wordt benadrukt door ons te ontvangen in een goed belichte ruimte: een transitional space. Hier krijgen we allemaal een klein mespuntje van opa’s bekende gepekelde citroen. Dan lopen we gezamenlijk blootsvoets naar de tweede ruimte waarvan de vloer en zitplekken bezaaid zijn met graankorrels. Ze prikken onder je billen, klinken als regendruppeltjes als ze van je voeten of handen vallen en maken zo de aanwezigheid van het publiek expliciet. Bovendien is de filosofische vraag toepasselijk wanneer meerdere korrels een berg vormen. Al helemaal met in je achterhoofd het thema van verdeeldheid binnen een regio.
Als je vanmiddag tijd hebt, laat je dan welkom heten in My Home at the Intersection. Het is de kans om op intieme wijze iets te proeven, ruiken, voelen, zien en horen van Thapars ervaringen. Op een gematigd gereserveerde wijze confronteert hij je met zijn gevoelens van “loss and rupture, movement without closure”. Is het goed om je te blijven herinneren, of kan je ook vergeten?
Choose your battles