Doe jij hoor de zee in mijn oor?

Gure wind uit, Vrijdag weer in. En de nostalgie is compleet wanneer we de zaal inlopen waar ik toen, jaren geleden, mijn theaterdebuut als kip opvoerde in onze versie van het lelijke eendje. Dit keer geen dertien kleine meisjes op het podium maar een elektrische piano, en een grote ondiepe bak met erin een ondefinieerbare, witte, semi-vloeibare substantie.

Een jongeman achter de piano, een jonge vrouw met blote voeten in de bak. Ze zet een stap. “Eén”. En nog een stap. “Twee, drie, vier. Drie!” Een stap terug. Elke stap opzettelijk, maar voorzichtig. Woordje voor woordje, stapje voor stapje, de lucht, de ruimte, taal en gedachten aftastend.

In w a t e r w a s w a s s e r praat, zingt, zinkt en loopt Dounia Mahammed door alle hoeken van haar gedachten, ondersteund door pianoklanken die soms wel, soms niet, een melodie vormen. De hele situatie doet me sterk denken aan een kind dat met de blupsie op het strand speelt en half brabbelend woorden met elkaar verbindt die op elkaar lijken, of op elkaar klinken. Maar dan in het Nederlands, Engels, Duits én Frans. Erg leuk als je dat allemaal kan verstaan, even leuk als je dat niet kan. Want het gaat vaak vooral om de herkenbare klank in twee woorden in verschillende talen, die je dan weer op een ander woord brengen.

“Do you hear the sea?
do you hear
ear
oor, hoor
hoor jij de zee?
doe jij hoor de zee in mijn oor?”

Ik merk dat ik er vaak om moet glimlachen, en hardop lachen ook. De creativiteit met woorden is verrassend en spreekt mijn liefde voor taal erg aan. Door de willekeurige woordspelingen heen breken af en toe volzinnen met perspectief-veranderende uitspraken. Waarom laat je wel je arm en niet je buik makkelijk aan anderen zien? Weet je hoe bang zij zich voelt, als ze bang is? En ik wil de tijd wel nemen, maar ik weet niet welke tijd van mij is om te nemen.
Plots is het voorbij.

Amper een rode draad te vinden in de voorstelling en het enige wat ik me af blijf vragen is wat dat voor mysterieuze witte substantie was.

Naast mij zegt een jongen “nou, dat was wat”.
“Ja,” denk ik. Of: “wat was dat?”, “was dat wat?”, “was dat was?”, “was het maar wat!”, zeg jij het maar.