Eigenlijk ben ik niet zo van dans. Ik hou meer van voorstellingen met tekst die ik kan interpreteren. Met dans heb ik nooit het idee dat ik volledig snap wat de dansers aan het doen zijn. Toch ging ik op de donderdag van Jonge Harten naar drie dansvoorstellingen. Daar kwam ik erachter dat dans misschien niet altijd ‘begrepen’ hoeft te worden.
I AM A POEM
Dit werd me duidelijk in het nagesprek van mijn eerste voorstelling die avond. De twee dansers van I am a poem beantwoorden vragen, en luisteren naar de opmerkingen en vragen van het publiek. Het publiek wordt gevraagd welk woord de voorstelling bij ons oproept: “Alien-like,” “beestachtig,” “kleren,” “connectie.” Als de dansers vragen wat de connectie tussen de twee figuren uit de voorstelling was zijn de antwoorden ook uiteenlopend. Een ouder en kind, twee geliefden, of ze zijn één en dezelfde persoon… het kan eigenlijk alles zijn. Iemand uit het publiek vraagt de dansers of ze een betekenis in gedachten hadden voor het stuk. Ze antwoorden dat ze het juist interessant vinden hoe gevarieerd de interpretaties zijn.
Zelfs met hun ontblote ruggen naar ons toegedraaid, zag het er totaal onmenselijk uit
Voor mij was het zoals iemand in het publiek zei ‘alien-like’. De twee gedaantes op het podium waren grotendeels omgeven door jassen. Ook wanneer de jassen uitgingen, hielden ze zich zo dat we hun gezicht niet konden zien. Tekst was er ook niet. Interessant was het wel. Op een gegeven moment liepen de twee met hun handen op hun enkels, hun achterhoofd richting het publiek. Zelfs met hun ontblote ruggen naar ons toegedraaid, zag het er totaal onmenselijk uit. Niet zoals iets wat ik ooit eerder had gezien. Daarom plaatste ik deze voorstelling in mijn hokje ‘abstract’ zodat ik kon stoppen met nadenken over de betekenis. Betekenis hoopte ik bij de tweede voorstelling te vinden.
EL NACIMIENTO or [REBIRTH]
EL NACIMIENTO or [REBIRTH] is een naam die meteen een betekenis uitnodigt: wedergeboorte. Toch zou ik ook bij deze voorstelling niet goed kunnen zeggen wat de relatie tussen de man (Ariah Lester) en de vrouw (Aymará Parola) op het podium is. En wie er nou precies wedergeboren moet zijn weet ik ook niet helemaal. Was het de man, of de vrouw, of misschien het publiek? Er gebeurt ook zoveel op het podium in een uur. Er is wel tekst, maar het meeste bestaat uit dans en het interacteren met objecten op het podium, zoals houten frames (die ook filmschermen zijn), doeken, en kostuums. De tekst die er is wordt gesproken of gezongen door de man. Hij gebruikt hierbij een stemvervormer waardoor zijn stem demonische klanken aanneemt. Hij lijkt een kwade figuur.
Op een gegeven moment trekt de vrouw een draad uit de mond van de man. Zo’n lange draad dat ze het over het publiek kunnen spannen, om het vlak over of tegen de toeschouwers van het middenvak te bewegen. Ik vraag me af of de draad een navelstreng moet voorstellen, en we net allemaal wedergeboren zijn. Of misschien is de vrouw net wedergeboren uit de man aangezien zij de navelstreng eruit trok? Maar is ze dan geboren uit iets kwaads? Een eenduidige betekenis lijkt er wederom niet te zijn.
The Journey
Misschien zou een derde voorstelling mijn drang om iets te snappen kunnen sussen. Drie keer is scheepsrecht immers. En ja hoor, The Journey had volop tekst. Gesproken door een eenzame Anna Luka da Silva. The Journey is niet zozeer een monoloog, als meer een serie gedachtes, met veel bewegingen, en af en toe een interpretatie van ‘uncle Jimmy’. Dit keer ontgaat de betekenis me niet. Hij kan me niet ontgaan.
Het personage confronteert ons met haar verleden. Dat ze is misbruikt, en hoe dat op haar doorwerkt. Bijzonder is dat Anna Luka da Silva de hele voorstelling met haar ogen dicht opvoert. Over haar oogleden zijn ogen geschilderd. Het is nogal bevreemdend. Maar ik snap het wel denk ik. Ogen zijn de spiegels van de ziel, en hoe kun je oogcontact met iemand maken als je je ziel uitstort? Gek genoeg probeer ik wel de hele tijd oogcontact met de geschilderde ogen te maken. Het was een bijzondere, en heftige ervaring. Zo één waardoor ik denk: I need a drink.
“Ogen zijn de spiegels van de ziel, en hoe kun je oogcontact met iemand maken als je je ziel uitstort”
Een ode aan de lol: Karaoke
Dat brengt me naar het festival hart. En wat ik kreeg was een bonusvoorstelling. Eén met niet meer betekenis dan een ode aan de lol. Karaoke. Het is altijd lachen als minder en meer aangeschoten mensen zich verenigen voor de microfoon. Maar shit got serious toen Ariah Lester (van REBIRTH) ineens de mic in handen had. Wat zich ontvouwde was een herinterpretatie van Roxanne van The Police, compleet met theatrale performance. De lat werd hoog gelegd, maar dat schrikt theatermensen niet af. Zelfverzekerd neemt een meisje de mic over en begint bars te spitten. The crowd went crazy. Soms is betekenis niet nodig.
Choose your battles