Een theaterdagboek over MeAtTheZoo – Was je er niet bij, dan heb je sowieso iets gemist!

Vrijdag 16 november 2018

18:53

De foyer van het Grand Theatre staat vol met enthousiastelingen die de opening van het Jonge Harten Festival zullen bij wonen. Ik heb er zin in.

19:21

Me at the zoo was de eerste video ooit geüpload op  YouTube, en de naam van het theaterexperiment van Peerke Malschaert, haar MeAtTheZoo is de openingsvoorstelling van het festival.

Er worden vijf jongeren op het toneel gebracht met elk een dierenmasker op. Peerke vertelt dat ze elkaar nog nooit in levende lijve hebben ontmoet. Wel hebben de jongeren elkaar in de afgelopen zeven weken leren kennen door middel van zelfgemaakte vlogs, waarin ze elke week antwoord geven op verschillende vragen.

19:34

We krijgen een samenvatting van die vlogs te zien op een groot scherm dat het publiek van de vloggers scheidt. In de vlogs worden rondleidingen door huizen gegeven, antwoord gegeven op persoonlijke vragen als ‘Wat is je grootste angst’ en er worden familiefoto’s gedeeld. Maar wanneer ken je iemand nu echt?

Demi, een van de vloggers, zegt in haar laatste filmpje, dat ze persoonlijke dingen over de andere vloggers te weten is gekomen, die ze vaak pas na een jaar te weten kwam van haar vrienden. Maakt dit deze eerste ontmoeting anders, dan anderen?

19:46

Het moment van de waarheid. De maskers mogen af.

Stilte.

Een ongemakkelijke situatie. Ongemak dat ervaren wordt door de vloggers, maar ook door mij als toeschouwer.

De hele situatie schreeuwt voor mijn gevoel om hulp, om sturing.

19:52

Die sturing komt er door middel van geprojecteerde vragen op het scherm. Voor elke vlogger is er één vraag. Maar ook na het beantwoorden van die vragen komt er geen gesprek op gang. Jammer, het zou zo leuk zijn geweest als er een gesprek was ontstaan tussen de vijf, met alle voorkennis die ze al van elkaar hebben.

20:07

Ik kijk verwachtingsvol naar de vloggers, en zij kijken verwachtingsvol terug. Ze hebben het idee dat ze het publiek moeten vermaken, en zo pakt een van de jongens zijn skateboard erbij en doet wat vette trucs. Ik denk, het is net alsof ik aapjes aan het kijken ben in de dierentuin en ik voel me er onprettig bij. Als het publiek er niet bij was geweest dan had er waarschijnlijk een andere eerste ontmoeting plaatsgevonden.

20:17

Applaus.

Ik loop over het podium door naar achter,  zo het terrein van het festivalhart op. Ik realiseer me dat ik meer verwacht had van de uiteindelijke ontmoeting. En dat de vloggers daarin wat mij betreft wat meer bij de hand genomen hadden mogen worden. (Misschien omdat ik het ongemak slecht kon verdragen…)

Veel vragen blijven onbeantwoord. Hadden de vloggers verwacht dat deze ontmoeting anders zou zijn dan andere eerste ontmoetingen? Is de virtuele wereld van toegevoegde waarde als het gaat om mensen leren kennen? En ken je iemand echt als je een filmpje van die persoon kijkt? Hoe denken de vloggers daar over?

20:24

Wel is voor mij duidelijk: al kunnen er nog zo veel filmpjes op YouTube geüpload worden, eerste ontmoetingen zijn en blijven ongemakkelijk.