I AM A BOY

De zaal is donker en stil. Het enige wat je hoort zijn je eigen gedachten, je vraagt wat er zal gaan gebeuren. Wat kunnen we verwachten op deze openingsavond van het Jonge Harten Theater Festival? Veel tijd om te fantaseren over het spektakel dat gaat komen is er niet, het begint namelijk al als galmend in de microfoon klinkt: I AM A BOY!

We zijn al over de helft van de tweeëntwintigste editie van het Jonge Harten Festival. Zo zie je maar weer: ‘Time flies when you are having fun’. En ‘fun’ is nog zacht uit gedrukt, want wat hebben we al veel spektakel voorbij zien komen de afgelopen dagen. Het spektakel begon allemaal op vrijdagavond met de grote openingsvoorstelling Boys won’t be boys.

Hokjes doorbreken

Boys won’t be boys van Rikkert van Huisstede is een maatschappelijke beweging en theatervoorstelling die een diverse groep mensen samenbrengt. Een collage van dansers, zangers, rappers, dichters en theatermakers laat zien dat het stoer is om je als man kwetsbaar op te stellen. Ze vertellen allen hun eigen verhaal en vinden elkaar in het doorbreken van stereotypen. “Wij kunnen laten zien dat het anders kan door hokjes te doorbreken en ruimte vrij te maken om onszelf te zijn.”

Tweeëntwintig performances zijn te zien in Boys won’t be boys, van tien performers per avond. Ze brengen hun visies over met spoken word, voordracht, muziek, dans of mime en vrijdagavond deden ze dat voor ons in het Grand Theatre. Eén voor één staan ze op vanuit het publiek om hun verhaal te vertellen. De een is professioneel performer, de ander niet, maar ieder spreekt het publiek aan met een ontwapenende openhartigheid.

Als eerste staat Redouane Amine op. Lachend vertelt hij ons dat hij, ondanks dat hij er misschien uit ziet als een rapper, niet voor ons zal gaan rappen vanavond. In plaats daarvan laat hij iets horen waarvan mijn ogen nat worden. Met zijn spoken word over feminisme weet hij me te raken en aan het applaus te horen dat hij na afloop ontvangt, mij niet alleen.

“Zonder te spreken begrepen we precies wat hij ons wilde zeggen, zijn lichaamstaal sprak boekdelen”

Ook zonder woorden kan een hoop gezegd worden. Dit bewees Lars Brinkman in zijn performance van krachtige beeldspraak. Heen en weer lopend in een sportbroekje kregen we verschillende loopjes te zien, waar je zonder erbij na te denken uit jezelf een vrouwelijk of mannelijk label op plakt. Zonder te spreken begrepen we precies wat hij ons wilde zeggen, zijn lichaamstaal sprak boekdelen.

Maar ook onze eigen Jonge Harten directeur Marc Maris, deed mee. In een monoloog vertelt hij over zijn jeugd, hoe moeilijk hij het vond om anders te zijn. “Ik wilde altijd maar leuk gevonden worden en het liefst ook door iedereen. Maar wat als je van jongs af aan bang bent dat juist niemand je leuk vindt en je er daarom maar alles aan doet om onder de radar te blijven. Dat je koste wat het kost geen kleur wil kiezen, want immers niet iedereen vindt dezelfde kleur mooi.” aldus Marc. Na zijn emotionele voordracht kon Marc met opgeheven hoofd weer naast zijn vriend gaan zitten, die hem trots en kus gaf.

Stuk voor stuk waren de performances bijzonder. Het was fantastisch om te zien hoe zulke verschillende mensen met zulke verschillende talenten samenkomen en een show neer weten te zetten die spreekt als één geheel. Maar de dragende factor in deze voorstelling was toch echt wel Rikkert van Huisstede zelf. Gehuld in een schitterende glitterjurk, met benen waar je U tegen zegt en een flinke schep humor en zelfspot wist hij onze ogen te openen om hokjes te doorbreken.