“Als ik verhalen zou schrijven, zou niemand ze willen lezen”, Chimo quote zijn vader. De verhalen zijn te heftig, niemand die ze weten wil. Een overvloed aan woorden, maar nooit de juiste. Veel te veel om te begrijpen, maar niet genoeg om het te snappen. Een wereld vol geweld, viezigheid, aso’s en beton. Een plek waar de bomen huilen wanneer het waait. In detail wordt in Chimo zei Lila een Parijse buitenwijk beschreven op het podium en we worden direct in het verhaal meegetrokken.
Het is de eerste dag van het festival en Chimo zei Lila is de tweede voorstelling die we meemaken. Van het Grand Theatre fietsen we naar het voormalige Prinsentheater aan het Noorderplantsoen, waar ik als 10-jarig meisje nog een theatercursus heb gevolgd. Misschien ligt het aan de fijne jeugdherinneringen maar het is er erg gezellig, één van mijn favoriete plekken om een voorstelling te bekijken.
Van de, in detail beschreven, wereld is op het podium niets te zien. Slechts Chimo en Lila verlicht door verticaal hangende tl-buizen. “Wil je mn kutje zien?” Het is Lila en Chimo reageert: “Het is een engel, een blonde engel die hier niet thuishoort.”
Best een brutale engel, als je het mij vraagt. Maar hij omschrijft haar met poëtische precisie en weet me te overtuigen.
“De voorstelling voelt als een droom”
De twee bewegen moeiteloos met elkaar mee of keihard tegen elkaar in. De tl-buizen gaan uit en weer aan, het is een gesprek of het zijn gedachten- Allemaal van Chimo, maar Lila is er altijd bij. Is het podium zijn hoofd? Zijn de tl-buizen gedachten? Of is dit een fantasie? Allemaal vragen die door mijn hoofd schieten terwijl ik kijk. Toch voelt de voorstelling als een droom, steeds verder word je meegezogen in dit aparte liefdesverhaal.
Het is het soort liefde die je afleidt, die je doet vergeten waar je bent. Totdat het er ineens weer is, die kille werkelijkheid die even niet bestond. Die je keihard in je gezicht slaat terwijl je weg was om een camera te halen.
“Ook wij moeten er aan geloven: terug de werkelijkheid in”
De zaaldeuren gaan weer open. Het was een intense rit, deze voorstelling. Eentje die blijft ronddwalen in je gedachten. Maar net als Chimo moeten ook wij eraan geloven – terug de werkelijkheid in en de kille novemberlucht tegemoet. Er staan ons gelukkig nog een week vol voorstellingen te wachten, nog heel wat fietsritjes door het Groningse centrum en een heleboel tijd om even weg te dromen of keihard aan het denken te worden gezet.
Choose your battles