“Vind jij niet ook dat je een uitdagend topje aan hebt?” Nee, eigenlijk niet. Eigenlijk kies ik mijn kleding niet uit op hoe uitdagend het eruit ziet.
Ik kies mijn kleding er niet op uit hoeveel jongens me dan aantrekkelijk zullen vinden of hoe veel gasten ik er mee kan zoenen.
Ik ben er klaar mee: ‘Slet dit’, ‘hoer dat’, enkel en alleen om het feit dat ik, in mijn geval, grote borsten heb, of omdat zij een dikke kont heeft en een strakke broek aan, of zij “te veel” make-up op heeft.
Dit is mijn lichaam, mijn leven, dat zijn niet dingen die ik zomaar kan of überhaupt wilde veranderen, totdat ik er zoveel opmerkingen over kreeg.
Ik fiets altijd de langere route als dat betekent dat de weg naar huis beter verlicht is.
Ik wandel ‘s avonds niet in mijn eentje over straat.
Ik draag liever bedekkende topjes dan topjes waarin je mijn decolleté kan zien.
Ik app mijn vriendinnen of ouders dat ik veilig ben aangekomen nadat ik uit ben gegaan.
Ik wacht op het appje van mijn beste vriendin, Rosa, of zij veilig thuis is, omdat ze helemaal in Harkstede woont.
Mijn moeder heeft zelfs liever dat Rosa bij ons slaapt omdat ze zag op het nieuws dat Laura, van 17, aangerand en vermoord is na het stappen.
Ik voel me constant angstig en op mijn hoede.
Waarom is dit zo genormaliseerd? Dat dit nou eenmaal de stand van zaken is dat vrouwen onveilig zijn op straat. Dat er van ons verwacht wordt dat wij ons aanpassen aan het gedrag van mannen.
Ik wil niet dat dat normaal is. Weet je wat wel normaal mag zijn: dat wij als samenleving de jongens beter opvoeden en leren dat een vrouw op de eerste plek een mens is, en niet een lust object voor één van zíjn fantasieën, waar hij maar alles over kan zeggen en mee doen wat hij wil, alsof wij van hem zijn. Is dat zo’n rare gedachte?
En ik snap niet waarom dit iets is waar raar naar gekeken wordt, waarom mannen zo vreemd reageren wanneer ik zeg dat dit oprecht een probleem is, en al voor zo’n lange tijd.
Hoeveel “feministische golven” moeten er zijn voordat hier echt hardhandig iets tegen wordt gedaan? Hoeveel generaties vrouwen en hoeveel protesten moet het kosten tot wij als vrouwen als gelijkwaardig beschouwd zullen worden?
Maar weet je waar ik nog het meeste mee zit? Ik ben net achttien en een student. Ik ga veel naar de stad en ik ontmoet veel mannen. Ik flirt, ik zoen, ik trek iets aan waar ik mij goed in voel. Maar dat lijkt dus alsof dat allemaal niet kan of mag zonder die oordelen van zowel mannen als vrouwen. Ik wil gewoon vrijelijk die keuze kunnen maken! Ik wil ‘niet heilig’ hoeven zijn! Mijn leven! Mijn keuze!
Ik ben gewoon een vrouw en ik wil lekker vrouw blijven.
Ik wil veilig over straat kunnen in het donker en óók overdag.
Ik wil lekker de hele nacht uit kunnen zijn en zorgeloos alleen naar huis fietsen.
Ik wil dat Rosa bij ons slaapt voor de gezelligheid .
Ik wil gewoon vrouw zijn.
Speak Up and Listen