Troubleshooter Tayrisa

In de serie Troubleshooters  vragen we jongeren naar hun moeilijkheden en hoe ze daarmee omgaan.

We staan letterlijk stil bij hun problemen. Maar het is ook een boodschap van hoop: stilstaan betekent geen stilstand, maar is de eerste stap naar vooruitgang. Tayrisa (21) vertelt hoe bewust ze is van haar huidskleur en dat niet over, met mét elkaar moeten praten.

”Vroeger wilde ik wit zijn”, zegt Tayrisa. Al op jonge leeftijd heeft ze zich vaak onzeker gevoeld. Ze dacht dat witte gezinnen het toonbeeld van geluk waren. ”In films waren ze altijd perfect, ik dacht dat dit heel normaal was”, vertelt ze verder. Ze had het vaak lastig. Van doorgeknipte schoenveters tot aan haar rugzak vol met water.

Ook op de middelbare school was ze zich bewust van haar huidskleur. Op een overwegend witte school sprong zij eruit. ”Ik werd altijd gezien als het buitenlandse meisje”, zegt ze. Hoe ouder ze werd, hoe meer ze het racisme om haar heen begon te zijn. Zeker omdat ze zelf in dit middelpunt stond. ”Mensen beseffen soms niet hoe ze met elkaar omgaan. Daarbij komt dat het vaak al begonnen is bij de opvoeding. Dat vind ik jammer, een gemiste kans.”

Vandaag de dag ziet ze het ook om zich heen. Laatst bijvoorbeeld, in de tram in Amsterdam. Bij een halte stapte een Afrikaanse vrouw binnen. Een groep mannelijke provincialen begon gelijk met het maken van racistische opmerkingen. Het deed haar wat, maar reageren is lastig. ”Op den duur raak je eraan gewend. Het heeft niet altijd zin om erop in te gaan, je wint het toch niet. Op korte termijn kan er niet zoveel veranderen.” Ze wil dat we als mensen verbinden. Dat we niet over elkaar praten, maar met elkaar. Ook als we elkaar even niet begrijpen. ”We moeten vieren dat we van elkaar verschillen. Het is een geluk dat we multicultureel zijn.”

Als kind was ze al gek op theater en acteren. Ze stond meerdere keren op de planken en speelde in verschillende series en films. Voor Tayrisa is het theater een manier om zaken als racisme bespreekbaar te maken. Ze vindt het soms jammer dat ze gecast wordt als typisch donker meisje, maar ziet dit tegelijkertijd als een kans. ”Het weegt op bepaalde momenten zwaar, maar ik wil graag dat jonge meisjes van kleur naar me op kunnen kijken.”