Troubleshooter Lars

In de serie Troubleshooters  vragen we jongeren naar hun moeilijkheden en hoe ze daarmee omgaan. 

We staan letterlijk stil bij hun problemen. Maar het is ook een boodschap van hoop: stilstaan betekent geen stilstand, maar is de eerste stap naar vooruitgang. Lars (19) vertelt hoe hij op jonge leeftijd leukemie kreeg en welke levenslessen hij uit deze periode heeft getrokken.

”Ik was te nuchter voor zelfmedelijden”, vertelt Lars. Hij praat steeds makkelijker over een moeilijke periode in zijn leven, die zo’n drie jaar geleden begon. Hij was al een tijdje moe, had vaak hoofdpijn, blauwe plekken en andere kwaaltjes. Na het derde doktersbezoek werd er bloed geprikt. De uitslag: leukemie. Behoorlijk heftig nieuws, zeker als je nog maar zestien jaar bent. ”Weet je het wel zeker? Dat was het eerste dat ik tegen de dokter zei. Het valt mee toch?”

Maar meevallen deed het niet. Leukemie is een vorm van kanker die in je bloed zit en dus in je hele lijf. De kans op genezing is gelukkig groot, maar het proces om daar te komen is zwaar. De chemotherapie en het niet tot weinig kunnen bewegen zorgt ervoor dat je lichaam snel aftakelt. Maar Lars bleef er rustig onder. ”Ik had weinig macht om de situatie te veranderen. Ben te nuchter voor zelfmedelijden. Ik onderging het, strijden deden de dokters voor mij.”

De ziekte en het traject dat volgde heeft Lars dingen gekost, maar tegelijkertijd ook veel gebracht. Een andere kijk op het leven. ”Ik ben comfortabeler geworden met het feit dat ik het ergens mee oneens ben. Dat ik stil kan staan bij bepaalde problemen, maar minder blijf hangen in het moment. Dat ik het praktisch en positief kan benaderen,” vertelt hij.

Hij heeft in deze periode ook veel aan zijn omgeving gehad. Aan zijn beste vriend bijvoorbeeld. ”Iedereen mocht er moeite mee hebben, vond ik. Dat merkte ik ook aan mijn beste vriend. Maar tegelijkertijd hadden we het er niet zoveel over. Hij wist precies wat ik nodig had: zijn aanwezigheid. We konden gewoon ongestoord chillen.” Ook vanuit het ziekenhuis was er hulp in de vorm van een psycholoog. Dat zag Lars eerst niet zo zitten. Had hij niet echt nodig, dacht hij. Achteraf bleek het erg fijn. ”Ik kon veel vragen stellen, met diegene sparren. Over je problemen blijven praten blijft belangrijk.”

Vandaag de dag gaat het weer beter met Lars. Heeft hij het gevoel dat hij geaard is. Daarnaast is hij weer veel bezig met theater. ”Dat is zo’n belangrijk maatschappelijk instrument”, vertelt hij. ”Het opent je verbeelding, laat je nadenken en zien dat er meer is dan de wereld die wij zijn. Er zit zoveel tussenin.” Al met al kijkt hij terug op een lastige, maar leerzame periode. Een tijd waarin hij het leven opnieuw heeft leren waarderen. Dat geeft hij anderen dan ook graag mee. ”Het klinkt misschien heel makkelijk: zoek in je ellende naar een positieve noot, want die is er altijd wel. Zoek naar mensen die je op weg kunnen helpen. Je bent nooit alleen.”